Антагенез – індывідуальнае развіцце арганізма ад зараджэння да гібелі (ці ўтварэння новай асобіны ў выніку дзялення. У працэсе антагенезу адбываецца рост, дыферэнцыроўка і ўзаемадзеянне частак развіваючагася зародка. Уся спадчынная інфармацыя аб будучым арганізме зашыфравана ў ядры палавых клетак (гамет). Антагенез дзеліцца на 2 перыяды:
1. Эмбрыягенез – ад утварэння зіготы да нараджэння. Уключае:
а) драбленне: дзяленне зіготы на 2,4,...64 і г.д. клеткі-бластамеры, з якіх утвараецца бластула – аднаслойны зародак з поласцю ўнутры
б) гаструляцыя: утварэнне двухслойнага зародка (гаструлы) у выніку міграцыі клетак. Пры гэтым утвараецца зародак, які складаецца з 3 слаеў клетак – знешнягя (эктадэрмы), сярэднягя (мезадэрмы), і ўнутранага (энтадэрмы)
в) арганагенез: працэс фарміравання органаў. З эктадэрмы ўтвараецца эпідэрміс і яго вытворныя, НС і органы пачуццяў, з мезадэрмы - мышцы, шкілет, лімфатычная , палавая і выдзяляльная сістэмы, з энтадэрмы – стрававальны канал, легкія, падстраўнікавая залоза, хорда.
2. Постэмбрыягенез – з моманту нараджэння да смерці. Адрозніваюць 2 тыпы:
а) прамое развіцце: зародкавы арганізм падобны на дарослыя, яго развіцце зводзіцца да росту і палавога паспявання (млекакормячыя, птушкі, паўзуны)
б) непрамое развіцце: нараджаецца лічынка, непадобная на дарослы арганізм, яе пераўтварэнне звязана з метамарфозам ( матылі, пчолы, жабы, рапухі). Біялагічнае значэнне непрамога развіцця заключаецца ў тым, што лічынка (вусень, апалонік) не канкурыруюць з дарослым арганізмам (матыль, жаба) за ежу і асяроддзе пражывання.
