У апошнім вядомым нам сёння творы Дуніна-Марцінкевіча камедыі «Залёты» (1870) тэма капіталістычнага спажывецтва і сацыяльнага расслаення парэформеннай вёскі атрымала далейшае мастакоўскае асэнсаванне. У ім драматург пайшоў углыб па шляху развіцця вобраза Сабковіча, раскрыў характар паводзін і логіку мыслення вясковага кулака-скнары, што кожны дзень жыве ў стыхіі ліхаманкавага ўзбагачэння. Антон Сабковіч прызнае і б'е паклоны толькі аднаму боству — залатому цяльцу, бо лічыць яго ўладу бязмежнай.У працяглых маналогах Сабковіча перад чытачом раскрываецца ўся агіднасць паводзін галоўнага героя, сацыяльная матывацыя яго поглядаў і ўчынкаў.
Камедыя Дуніна-Марцінкевіча «Залёты» сведчыць, як узмужнеў талент драматурга, як значна ўзрасло сацыяльна-палітычнае гучанне кожнай рэплікі з вуснаў персанажаў, майстэрства ў пабудове і развіцці камедыйнага сюжэту, наколькі рознакаляровай стала
мастацкая палітра пісьменніка. У камедыі заўважаецца нетрадыцыйны падыход драматурга да характарыстыкі персанажаў. Суддзя Сакальніцкі павінен, здавалася, згодна з канонамі класіцызму, прадэманстраваць «сакалінасць», «зоркасць», пільнасць, адразу раскусіць, што за дзялок-прайдзісвет набіваецца да яго ў зяці, але аж да фінальнай сцэны паводзіць сябе, ну, зусім не па-сакалінаму. Затое ў адмоўнага персанажа п'есы Сабковіча, празванага Дарабкевічам, прозвішча і мянушка падкрэсліваюць прыхаванае нутро новаспечанага прадстаўніка парэформеннай вёскі.
У перакладзе з польскай мовы «sobkiewicz» азначае «эгаіст», «сабедбаец», а «dorobkiewicz» — «выскачка», «нуварыш» (літаральна «новы багач»).
У камедыі «Залёты» Дунін-Марцінкевіч закрануў шэраг маральна-філасофскіх і сацыяльных праблем, адлюстраваў класавы антаганізм у беларускай вёсцы парэформеннага перыяду, тым самым пацвярджаючы асноўную ўласцівасць развіцця мастацтва: пастаноўка праблемы магчымая толькі пры наяўнасці неабходных сродкаў для яе рэалізацыі, паколькі сама задача ўзнікае толькі тады, калі ўжо існуюць матэрыяльныя ўмовы для яе вырашэння.
